Калі вакно прасьвечваюць зарніцы
I град страляе з громам неўпапад, –
Няма ў сястры
сардэчнае сястрыцы,
Ёсьць толькі брат. Названы мною – брат.
Самоты гордай скінуўшы карону,
Укленчыўшы грамам, як абразам,
Я пазваню яму па тэлефону!
Не, ён пачуе – і пазвоніць сам!
Бог ведае, калі наступіць ранак
I будзе сэрцу кожны промень рад.
А ноч гудзе, і ў зарыве маланак
Танюткую рабіну лупіць град.
Будуе межы час і крышыць сьцены,
Каб месьцечка было для шчырых сьвят.
Мой дзіўны друг і дар мой неацэнны,
Мой чуйны брат. I дзякуй лёсу – брат!
|
|
